πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ

Παρασκευή 4 Μαρτίου. Περιμένοντας τον κ. Σωτήρη, καθηγητή στο Μουσικό Γυμνάσιο. Αγωνία και αμηχανία. Θα μας μιλήσει για τη βυζαντινή μουσική ... Μάλλον θα είναι κάτι πολύ μακρινό, ίσως και τελείως άγνωστο σε εμάς.

Και νάτος, λοιπόν, φέρνοντας μαζί του κάποια βιβλία με ακαταλαβίστικα σύμβολα, αλλά κι ένα μουσικό όργανο, τον ταμπουρά. Μαζί του κι ο κ. Μανόλης της δευτέρας, που ξέρει κι αυτός πολύ καλά τη μουσική.

Η έκπληξη δεν άργησε να έρθει. "Παιδιά, η βυζαντινή μουσική είναι εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής μουσικής, αλλά και τα μεταγενέστερα δημοτικά τραγούδια έχουν τις ρίζες τους σε αυτήν".

Κι ύστερα μας μίλησε για τους επτά μουσικούς φθόγγους της βυζαντινής κλίμακας που αντιστοιχούν στα επτά πρώτα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ. Αλλά και για το μαρτυρικό σημείο που μας ... μαρτυρά κάθε φορά από ποιον φθόγγο ξεκινά το κομμάτι μας και για τα σύμβολα που μας δείχνουν πότε ανεβαίνουμε ή κατεβαίνουμε μία ή περισσότερες φωνές. Μάθαμε και για τον "ισοκράτη", έναν ήχο σε σταθερό ύψος που ακούγεται σε όλη τη διάρκεια ενός ύμνου.

Τον ακούσαμε τον κ. Σωτήρη με την καθαρή και υποβλητική του φωνή να μας τραγουδά έναν ύμνο αφιερωμένο στην Παναγία και δυο δημοτικά τραγούδια. Και τότε, πράγματι, νιώσαμε πως αυτή η μουσική δεν είναι κάτι ξένο σε εμάς. Είναι η μουσική που έχουμε ακούσει στην εκκλησία, είναι η μουσική που κάποιες φορές έχει συνοδεύσει τα παραδοσιακά μας γλέντια, είναι η μουσική που η μελωδία της μοιάζει με τη μελωδία κάποιων νεότερων ελληνικών τραγουδιών.

Αυτός ήταν και ο λόγος που, όταν ο κ. Μανόλης μάς πρότεινε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τον Ακάθιστο Ύμνο, το προσπαθήσαμε και τα καταφέραμε.

Φεύγοντας, ο κ. Σωτήρης σιγοτραγούδησε τη "Συννεφιασμένη Κυριακή", το γνωστό ρεμπέτικο και τότε όλοι καταλάβαμε πως αυτή η μουσική, που ντύνει τα λόγια, είναι η συνέχειά μας, είναι η μουσικὴ των Ελλήνων ...