Σήμερα στο σχολείο μας έγινε κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες ημέρες. Πρέπει να ήταν την πέμπτη ώρα όταν ξαφνικά μια σειρήνα έδωσε το σύνθημα. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Όλοι σταμάτησαν ό,τι έκαναν μέχρι εκείνη τη στιγμή, έβγαλαν ένα βιβλίο που είχαν κρυμμένο κι άρχισαν να διαβάζουν. Κι αυτό το έκαναν όλοι ... από τους μαθητές της πρώτης τάξης, τους δασκάλους, την κυρία του κυλικείου, τους γονείς που έτυχε να βρίσκονται μέσα στο σχολείο, την κυρία που φροντίζει την καθαριότητα, μέχρι τους μαθητές της έκτης και τη σχολική φύλακα. Όλοι βυθίστηκαν στις σελίδες του αγαπημένου τους βιβλίου και στο σχολείο απλώθηκε μια πρωτόγνωρη ησυχία που ποτέ δεν είχαμε ξαναζήσει. Κι ήταν οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας που μας μάγεψαν και σωπάσαμε για λίγο, οι λέξεις τις ελληνικής γλώσσας που μας έδωσε φτερά και πετάξαμε έξω από τη σχολική τάξη.

Σήμερα η γλώσσα μας, η ελληνική, γιόρταζε κι εμείς νιώσαμε περήφανοι γιατί μιλάμε μια γλώσσα που έρχεται από πολύ μακριά μέσα στον χρόνο, μια γλώσσα παρακαταθήκη για ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό, μια γλώσσα που, όπως έγραψε η Μαρία Παπαγιάννη, "θα μας δώσει κουπιά να αρμενίσουμε, τα φτερά για να πετάξουμε ψηλά μέχρι να νιώσουμε ελεύθεροι, δυνατοί κι ολόκληροι. Γιατί η γλώσσα είναι η ελευθερία μας. Είναι το "αν θέλω, μπορώ να χωρέσω όλον τον κόσμο"".