Πηγή φωτό: displate.com

Εγώ και η θάλασσα

Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με το νερό. Μωρό γελούσα όταν με βούτηξαν στην κολυμπήθρα. Κι ύστερα, σαν αντίκρισα τη θάλασσα, την αγάπησα αμέσως. Δεν έβγαινα με τίποτα από το νερό. Μόνο όταν πια άρχιζα να τρέμω και να μη νιώθω τα δάχτυλά μου, το έπαιρνα απόφαση. «Φτάνει, Γιώτα, μούλιασες πια. Βγες έξω, θα κρυώσεις» φώναζε η μητέρα μου κι εγώ την ακολουθούσα με βαριά καρδιά. «Μια γοργόνα δεν κρυώνει μες στο νερό» της έλεγα. Και φυσικά ούτε λόγος να φάω θαλασσινά. «Α, δεν μπορώ να φάω τα αδέρφια μου» έλεγα και ξανάλεγα. (Αν και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου άρεσαν για κάποιον λόγο). Η θάλασσα με γαλήνευε, όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου. Γεννούσε υποσχέσεις για ταξίδια μακρινά. Ήταν η καλύτερη παρέα, με ή χωρίς παρέα.

Είμαι η μόνη στην οικογένεια που της έχει τέτοια αδυναμία. Και πάντα αναρωτιόμουν. Γιατί έχει τόση δύναμη το κάλεσμά της; Πρέπει να ήμουν στο Γυμνάσιο, όταν ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι  μια φωτογραφία μού έδωσε την απάντηση. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα. Στο φαγωμένο από τον χρόνο και την εγκατάλειψη δημοτικό σχολείο του χωριού του παππού, σε έναν τοίχο, κρεμόταν μια ξεθωριασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Διέκρινα μια πόλη  παράξενα οικεία που την αγκάλιαζε η θάλασσα και μια λεζάντα που έγραφε «Μάκρη». Η Μάκρη του παππού και της γιαγιάς. Που αναγκάστηκαν να αφήσουν παιδιά ακόμη, χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. Έτσι εξηγείται, σκέφτηκα. Κουβαλώ στα κύτταρά μου τις ρίζες, τις μνήμες και την αγάπη των προγόνων μου. Και τότε έδωσα μια υπόσχεση. Μια μέρα να αξιωθώ κι εγώ να γνωρίσω τη Μάκρη τη θαλασσοφιλημένη. Τα χρόνια πέρασαν, περνούν. Κι εγώ αποζητώ με κάθε ευκαιρία τη συντροφιά της θάλασσας. Με ήλιο και με βροχή. Με αντάρα και με ξαστεριά. Με φουρτούνα και με μπουνάτσα. Μόνη και με παρέα. Και περιμένω να έρθει η μέρα που θα εκπληρώσω την υπόσχεση…

Γιώτα Αλεξάνδρου
Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

(Το σχολείο μας ευχαριστεί θερμά την κα Γιώτα Αλεξανδράτου για την τιμή που μας έκανε να γράψει μια ιστορία για το πρόγραμμα "Άκου ... μιλάει η θάλασσα")