Πηγή φωτό: displate.com

Για τη σημερινή ημέρα επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε μια ιστορία που έγραψε για εμάς και το πρόγραμμα "Άκου Μιλάει η Θάλασσα" η γνωστή συγγραφέας Σοφία Μαντουβάλου. Το σχολείο μας την ευχαριστεί θερμά για την τιμή που μας έκανε!

Ένας αρμυρός έρωτας

Όταν ήμουνα μικρή έβαζα πολύ συχνά τα κλάματα και όλοι με φώναζαν κλαψιάρα. Φαίνεται όμως ότι και τώρα που μεγάλωσα το ίδιο κάνω. Πάλι βάζω με το παραμικρό τα κλάματα. Μόνο που τώρα δεν με φωνάζουν κλαψιάρα αλλά πολύ ευαίσθητη.

Κλάψε-κλάψε, παρατήρησα πως τα δάκρυά μου δεν είχαν πάντα την ίδια γεύση. Όταν έκλαιγα από λύπη ήταν αρμυρά σαν το αλάτι που ρίχνουμε στο φαγητό και όταν έκλαιγα από χαρά ήταν πιο γλυκά σαν να είχε κάποιος ανακατέψει ένα κουταλάκι ζάχαρη. Η παρατηρητικότητά μου αυτή έγινε αιτία να με μαλώσει ο δάσκαλός μου γιατί με την υπερβολική μου φαντασία όπως έλεγε, έκανα όχι μόνο την τάξη μου αλλά και την τάξη του κόσμου ανάστατη.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ  τα κακαριστά  γέλια που έβαλαν οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου όταν απάντησα στην ερώτηση «γιατί η θάλασσα είναι αρμυρή».

«Το νερό της θάλασσας είναι αρμυρό επειδή  όταν κλαίει ο ουρανός τα δάκρυά του πέφτουν στη θάλασσα», είπα με μεγάλη βεβαιότητα και συνέχισα: «Ο ουρανός αγαπάει τη θάλασσα και είναι λυπημένος που βρίσκεται τόσο  μακριά της. Μερικές φορές πνίγει τη λύπη του και την κρύβει με ένα χαμόγελο, άλλες φορές πάλι δακρύζει για λίγο και άλλες ξεσπάει σε γοερά κλάματα και κλαίει για μέρες. Τα λυπημένα δάκρυα είναι αρμυρά. Και επειδή και η θάλασσα αγαπάει πολύ τον ουρανό κλαίει κι εκείνη μαζί του. Με όλα αυτά τα δάκρυα με τα χρόνια έγινε αρμυρή».

«Άλλα λέει η επιστήμη και άλλα λέει η φαντασία της Σοφίας» γέλασε ο δάσκαλός μου και μαζί του έβαλε τα γέλια όλη η τάξη.

«Γιατί γελάτε» επέμενα, «Δεν έχετε δει πως κάθε φορά που λυπάται που είναι τόσο μακριά του η θάλασσα ο ουρανός αλλάζει χρώμα; Δεν έχετε παρατηρήσει πως κι εκείνη αλλάζει διάθεση ανάλογα με τη δική του; Και πότε κλαίει βουβά, αθόρυβα και εσωτερικά και άλλες φορές γοερά και σπαραχτικά;»

«Η επιστήμη μπροστά στη φαντασία σου σηκώνει τα χέρια» γέλασε πάλι ο δάσκαλος μου.

Μπορεί μέσα στην τάξη η επιστήμη να προσγειώνει τη φαντασία μου και τα μεταλλικά άλατα, ανάμεσά τους το νάτριο και το χλώριο που είναι σαν το αλάτι που μαγειρεύουμε, να διαλύονται και να πέφτουν στη θάλασσα και να την κάνουν αλμυρή αλλά η φαντασία μου επιμένει στο παραμύθι της πικραμένης αγάπης του ουρανού και της γης. Εγώ ξέρω πως κάθε φορά που κολυμπάω νιώθω τα δάκρυα αυτού του δυνατού έρωτα να με κρατάνε στην επιφάνεια της θάλασσας. Αυτό η επιστήμη το λέει άνωση. Εγώ το λέω μεγάλο έρωτα. Και επιμένω κάθε φορά που βλέπω από τη στεριά τον ουρανό και τη θάλασσα να φιλιούνται στη γραμμή του ορίζοντα πως ένα και ένα κάνει μπλε. Κι άσε τη μαθηματική επιστήμη να λέει τα δικά της.

Σοφία Μαντουβάλου, Συγγραφέας